Meine Pit
Hier begint mijn verhaal, een gevoelig jongetje onderaan de pijnboom in het Norger bos in Drenthe.
Bij de pijnboom die mij hoort. De plek waar ik tot rust kan komen op momenten dat ik mij niet gehoord of begrepen voel. Op deze plek in de natuur vormt zich mijn kwaliteit; ik kan met de natuur communiceren. Niet met woorden, maar in een gevoelsveld die boven de menselijke taal uitgaat. Ik ervaar de eenheid met de natuur. Ik ontdek dat een boom kan voelen en luisteren naar mijn verhaal en gevoelens. Deze ontdekking is niet meer dan een ervaring die zich als waarheid in mij verankerd heeft. Ik kan mijn emoties hier loslaten en aan de aarde terug gegeven. Dit voelt voor mij bevrijdend. Ik voel emoties, het verdriet, en ik mag er zijn. Ik ben deze plek en boom dankbaar voor wat ik daar heb ontvangen. De pijnboom mijn vriend, de plek waar ik altijd terug kan komen.
Deze herinnering is de basis geweest voor mijn verdere leven. Ik groei op als een doener die van zijn eigen fouten leert. Mijn leven wordt steeds serieuzer en ik word volwassen. Het natuurkind is groot geworden en vergeet. Ik leer af wat niet passend is, om mij zo te kunnen handhaven in het dagelijkse leven. Ik ga mee in de stroom van geld verdienen, trouwen, huis kopen, kinderen krijgen enzovoort. Een leerzame stroom die mij uiteindelijk geen vervulling brengt.
Ondertussen kijkt mijn natuur kind mee op de achtergrond en is bijna vergeten. Om mij dit kind weer te herinneren heb ik ziektes nodig, waaronder een burn-out en traumatisch hersenletsel. Belangrijk was ook de ziekteperiode en het uiteindelijke overlijden van mijn vrouw, iets wat mij een andere kijk op het leven heeft gegeven. Het waren geen fijne jaren maar erop terugkijkend heeft het mij veel gebracht.
Het grootse cadeau wat deze periode mij gebracht heeft is dat ik mijn vergeten natuurkind weer terug heb gevonden. Ik herinnerde mij weer hoe ik kan voelen en openstellen voor het grotere wat alle antwoorden geeft. Ik kan weer in contact zijn met de natuur die mij spiegelt en laat zien waar het echt om gaat in het leven.
Twee jaar na het overlijden van mijn vrouw loop ik mijn zielsvrouw in de sauna tegen het blote lijf. Het kind in mij voelt een speelse verbinding naar haar en dat was wederzijds. Het toelaten van onze gevoelens en daar eerlijk over zijn heeft ons een krachtige verbinding gegeven. Op een speelse manier blijven we in de spiegel kijken die de ander voor houdt. Een eenheid waarin we het leven samen delen. Leven vanuit onze eigen natuur, wetend dat alles met elkaar verbonden is en dat we hierop mogen vertrouwen.
Begin 2021 heb ik de stap gemaakt om Human Tree, waar ik in 2004 mee ben begonnen, te laten groeien. Werken met mensen via de natuur. Werken voor en met de natuur. Terugdenkend aan mijn boom in het Norger bos realiseer ik dat ik mijn talent wil gebruik om verbindingen aan te gaan. Samen op pad gaan, de weg naar binnen verkennen, daar waar je innerlijke wereld weerspiegeld wordt via de natuur.
De natuur met zijn vele verborgen boodschappen, samen luisteren en ontrafelen.